ตำนานเสาไห้ – แดนอรัญ แสงทอง
หนังสือเล่มเล็ก ๆ ที่ผู้เขียนบอกว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของเขา ว่าด้วยตำนานของวิญญาณดวงหนึ่ง ซึ่งสิงสถิตย์อยู่ ณ ต้นไม้ใหญ่ในป่าลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งได้สิงสถิตย์ยาวนาน ได้ผ่านพบ ได้เห็นความเจริญรุ่งเรือง และความตกต่ำบัดซบของอาณาจักรไทย จนวันหนึ่งที่บ้านเมืองต้องการเสาหลัก เพื่อฟื้นฟูจิตใจของชาวประชา ดวงวิญญาณดวงนี้จึงยอมถวายใจและต้นไม้ที่ตนสถิตย์ให้แก่อาณาจักรอันเป็นที่รักยิ่ง แต่แล้วเรื่องกลับไม่เป็นดั่งนั้น ความเศร้าสะเทือนใจ และความรวดร้าวใจ จึงก่อให้เกิด “ตำนานเสาไห้” ขึ้นมา

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

1 ตุลา 52

นางไม้ – ดูผ่านเว็บ dootv
มดเป็นแฟนเป็นเอก มาตั้งแต่หนังเรื่อง ตลก69 รักน้อยนิดมหาศาล พลอย … ได้ยินมาว่าตั้งแต่หนังเรื่องพลอยมา เป็นเอก เริ่มเข้าโหมดอาร์ทเต็มเลเวล มนุษย์ธรรมดาจะไม่มีทางเข้าใจเนื้อเรื่องที่เขาพยายามจะสื่อ ไม่สามารถแปลสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ตามซอกหลืบของแผ่นฟิล์มและหนามเตย คงจะมีแต่มนุษย์พิเศษที่อาศัยอยู่ตามเมืองคานน์ เบอร์ลิน โลคาโน่ฯ เท่านั้นที่จะค้นหาความหมายที่ว่าเจอ

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

ตอนที่มดตั้งใจจะเขียน Blog นั้น มดเลือกที่จะไม่บันทึกเป็น Diary ว่าวันนี้คิดยังไง เจออะไร ซื้ออะไร กินอะไร คิดถึงใคร จุ๊บ ๆ แต่มดตั้งใจว่าจะเขียนเป็นบทความ โดยขยายความคิดเพียงหนึ่ง ออกมาเป็นเรื่องราวที่ผ่านการเรียบเรียงข้อความแล้ว ซึ่งที่ผ่านมาก็เป็นไปตามที่มดตั้งใจไว้อย่างดี จะติดก็ตรงที่การเขียนแบบนั้น อาศัยเวลาในการคิด และบรรยากาศที่เงียบสงบ มากไปกว่านั้นก็คืออารมณ์ที่อยากจะเขียน สิ่งที่มดขาดมากกว่าสิ่งใด ๆ ก็คือ – อารมณ์ ว่ากันว่าศิลปินต้องการอารมณ์ในการสร้างสรรค์งาน แต่ศิลปินที่ดีต้องการวินัยในการควบคุมตัวเองด้วย มดนั้นไม่มีเอาซะเลยวินัยที่ว่า

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

อีกสองวันจะเป็นวันเกิดอายุครบ 34 ปีของมด แต่วันนี้มดก็มีความสุขล่วงหน้าไปซะแล้วโดยไม่ต้องมีใครบอก ‘สุขสันต์วันเกิด’ มันเป็นความสุขง่าย ๆ ของวันธรรมดา หยิบหูฟังขึ้นมาเสียบ กดปุ่มเพลย์ นั่งอยู่บนรถไฟ จดบันทึก แล้วมดก็เกิดความรู้สึกสบาย ๆ ไม่มีอะไรอยู่บนบ่าและในหัว เสียงภายในใจบอกตัวเองเบา ๆ ว่ามีความสุขจัง
Read the rest of this entry »

Share on Facebook

บทเพลงนี้มดได้ยินครั้งแรกเมื่อตอนไปเข้าค่าย YMCA เมื่ออายุประมาณ 12-13 ปี มันเป็นคืนสุดท้ายของการเข้าค่าย คืนที่เศร้าซึ้งและเต็มไปด้วยน้ำตา เหล่าพี่ ๆ ที่คอยดูแลเราตลอดระยะเวลาสิบวัน นั่งล้อมวงซ้อนพวกเราไว้อีกที ประสานเสียงร้องเพลงที่มดในตอนนั้นไม่ได้เข้าใจความหมายสักเท่าไหร่ แต่กลับร้องห่มร้องไห้ สะอึกสะอื้นและหันไปกอดพี่คนหนึ่งไว้แน่น – “พบกันเพื่อจาก พรากกันทำไม…ให้ผิดหวัง”
Read the rest of this entry »

Share on Facebook