บางครั้งบางคนก็ยกเอาความต่างของอายุมาเป็นปัจจัยในตัดสินใจเรื่องความสัมพันธ์ บางทีมดก็เห็นด้วย บางทีมดก็เห็นต่าง ถ้าเราได้ยินคนพูดว่า “ห่างกันตั้ง 15 ปีอย่างนี้ มันจะไปรอดเร้อ” ฟังเผิน ๆ ก็อาจจะผงกหัวเห็นด้วย “นั่นสิ มันจะไปรอดเร้อ” ประโยคนี้เหมือนเป็นคำถาม หรือคล้ายสงสัย แต่ความหมายแฝงนัยชัดเจนว่า “ไม่รอดชัวร์!”

วันนี้อ้วนอ่านหนังสือพิมพ์ มดนั่งทำงาน นั่งกันอยู่เงียบ ๆ ต่างคนต่างใช้เวลาส่วนตัวในละแวกใกล้กัน แล้วพลันอ้วนก็ถามว่า “ชายหญิงอายุต่างกัน 15 ปีเนี่ย ถือว่าต่างกันมากมั้ย” อ้วนไม่ได้ระบุประเภทความสัมพันธ์ แต่มดก็เดาเอาว่าน่าจะพูดถึงความสัมพันธ์แบบใช้ชีวิตคู่ มดตอบไปว่า “มันก็ขึ้นอยู่กับว่าอายุที่ต่างกันด้วยนะ ถ้าอายุ 15 กับ 30 อย่างนี้ก็ต่างกันมาก แต่ถ้า 45 กับ 60 อย่างนี้ไม่ต่างกันเท่าไหร่” อ้วนตอบ “อื้อ” คำเดียวแล้วเงียบไป แต่มดอยากรู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้ตั้งคำถามน่ะอายุเท่าไหร่กันล่ะ

“ผู้หญิง 87 ส่วนผู้ชาย 102″ อ้วนตอบมาว่างั้น คำตอบทำเอาขำกิ๊กเลย โธ่เอ้ย ถ้าอย่างนี้ล่ะไม่ต่างกันหรอก ถือว่าคนอายุ 87 มีวุฒิภาวะกว่าด้วยซ้ำ เพราะคนอายุ 102 นี่อาจต้องการความช่วยเหลือแล้วด้วยซ้ำไปนะ  

มดว่าความต่างของอายุ ในแต่ละช่วงมันมีความเกี่ยวเนื่องของการพัฒนาสมองและเก็บเกี่ยวความรู้นะ ตอนเด็กจนถึงวัยรุ่นเนี่ย คนที่อายุแก่กว่าเราปีสองปี เราเรียกเค้าว่าพี่แบบยกย่องเชิดชูอย่างจริงใจ ให้เป็น “พี่” ด้วยความหมายของคำว่า “พี่” จริง ๆ  เพราะเค้ารู้มากกว่า เรียนมากกว่า เห็นอะไรมากกว่าเรา ส่วนคนที่อายุน้อยกว่าเรา เราก็มองเห็นเป็น “น้อง” เป็น “เด็ก” ไม่ประสา ไม่รู้อะไรดี ๆ เหมือนเรา – เราเรียกวัยนั้นว่าวัยเด็ก

แต่พอเราโตถึงวัยนึงข้ามผ่านวัยเด็ก มาสู่วัย “ผู้ใหญ่” ถึงตอนนี้ข้อจำกัดในการเรียนรู้ก็หมดไป ใครใคร่เรียน ๆ ใครใคร่รู้ ๆ หาประสบการณ์การใช้ชีวิตกันเอาเอง การมองโลกก็เปลี่ยนไป วัยผู้ใหญ่แบบนี้ เราวัดการโตไม่โต ด้วยระบบความคิดและการมองโลก ไม่ใช่ด้วยอายุ  ซึ่งระบบความคิดและการมองโลกเนี่ยมันคนล่ะเรื่องกับการรู้มากรู้น้อย ฉลาดอัจฉริยะ หรือโง่เง่าเต่าตุ่นนะ มันเป็นเรื่องของวิสัยทัศน์และวุฒิภาวะต่างหาก

มดว่าความต่างเรื่องอายุในวัยผู้ใหญ่ จริง ๆ แล้วก็ไม่น่าจะมีผลมากนักต่อความสัมพันธ์ แต่ถ้าต่างกันด้วยวิธีคิดอันนี้น่าจะเป็นเรื่องใหญ่กว่า แต่ว่าก็ว่าเถอะ เรื่องความสัมพันธ์เนี่ย มันเรื่องของคนสองคน พยายามอย่าเอาปัจจัยภายนอกทั้งหลายแหล่เข้ามาเป็นตัวช่วยนัก คนสองคนถ้ารักกันมากพอ ต่างกันขนาดไหนก็มันก็ปรับตัวอยู่ด้วยกันได้เอง อันนี้มั่นใจมากเพราะเอามาจากประสบการณ์ของตัวเอง เพราะถ้าไม่นับว่ามดและอ้วนต่างกันมากในเรื่องเชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม เราก็ต่างกันในเรื่องความสนใจ และวิธีการมองโลก

เพราะมดเคยได้ยินว่า “คู่แท้” นั้นต้องเสมอกันอยู่ 4 ข้อ มดก็จำไม่ได้แน่ชัดว่าอะไรบ้าง แต่มีอยู่ข้อนึ่งเกี่ยวกับความสนใจร่วมกัน เขายกตัวอย่างว่า ถ้าคนหนึ่งสนใจวิทยาศาสตร์ความเป็นเหตุเป็นผล แต่อีกคนหลงใหลแต่การดูดวงและเรื่องของการจับต้องไม่ได้ หรืออีกคนสนใจเรื่องวิทยาการความรู้ แต่อีกคนสนใจแต่เรื่องข่าวซุบซิบดารา อย่างนี้เรียกว่าไม่เสมอกัน อยู่ด้วยกันลำบาก ประมาณนี้ ซึ่งมันช่างตรงเป๊ะ ๆ กับมดและอ้วน (คงไม่ต้องบอกว่าใครสนใจเรื่องข่าวซุบซิบดารา)

มันอาจแสดงว่า เราสองคนไม่เสมอกัน ต่างกัน ชอบไม่เหมือนกัน และคิดเห็นไปคนละแนว มันก็อาจจะเป็นไปได้ว่า เราสองคนไม่ใช่ “คู่แท้” ของกันและกัน ซึ่งมดไม่สนใจเรื่อง “คู่แท้” เท่าไหร่ มดสนใจ “รักแท้” มากกว่า ทุกวันนี้มดและอ้วนต่างก็ปรับตัวเองอย่างมากเพื่อที่จะอยู่ด้วยกันอย่างปรองดอง และสันติสุข มีบ้างที่ทะเลาะ ตบตีกันด้วยพูดคำเชือดเฉือน ต้องขอบคุณความต่างที่ทำให้เราได้แลกเปลี่ยนและเรียนรู้กัน ทำให้เราเติบโตไปพร้อมกันและถ่วงดุลกันอยู่ในที ชีวิตคงราบเรียบพิลึกถ้ามดและอ้วนคิดอะไรเหมือนกัน ๆ กัน

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Monday, January 7th, 2008 at 2:45 pm and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.