เป็นความเข้าใจผิดอีกครั้ง หลังจากที่มดจบหนังสือรางวัลซีไรส์เรื่อง “ช่างสำราญ” ก็หยิบอีกเล่มที่วางอยู่ข้างกันมาวางไว้หัวเตียงสำหรับอ่านก่อนนอน เพราะคิดไปเอง(อีกแล้ว) ว่าหนังสือเล่มนี้ น่าจะอ่านยาก ๆ อยู่นะ นั่นไม่ใช่เพราะชื่อ “เจ้าการะเกด” ที่อยู่บนหน้าปก หรือชื่อ “แดนอรัญ แสงทอง” ที่เป็นผู้เขียน แต่เป็นเพราะตอนที่กรีดหนังสือแบบเร็ว ๆ มดไม่เห็นย่อหน้าซักย่อเดียว ตัวหนังสือติดกันเป็นพรืด ดูแล้วน่าเวียนหัวจับใจ ซึ่งเหมาะจะเป็นวรรณกรรมหัวเตียงยิ่งนัก ด้วยความคาดหวังอย่างใหญ่หลวงที่จะหลับไปอย่างรวดเร็วหลังจากอ่านไปไม่กี่บรรทัด – ก็อย่างที่บอกไว้ มดเข้าใจผิดไปถนัด

อารมณ์หลากหลายปะทะเข้ามามากมายระหว่างที่อ่านหนังสือ แรกเริ่ม มดไม่สามารถเดาได้ถูกว่าหนังสือเล่มนี้มันจะเกี่ยวกับอะไร ในคำนิยมก่อนเริ่มเรื่องเขียนไว้คร่าว ๆ ว่า เป็น “เรื่องรักแต่เมื่อครั้งบรมสมกัปป์” แต่อ่านไปจะครึ่งเล่มก็ยังไม่เห็นมีใครรักกับใคร มีแต่เนื้อเรื่องที่ไหลเรื่อยเหมือนกระแสน้ำในป่าใหญ่ ซึ่งดูท่าว่าจะไม่จุดสิ้นสุด การไม่มีย่อหน้าทำความรำคาญให้เพียงแต่ช่วงสิบยี่สิบหน้าแรกเท่านั้น หลังจากนั้นไอ้การไม่มีย่อหน้านี่แหละกับเข้ากันได้ดีกับเนื้อเรื่องที่ไหลต่อเนื่องกันอย่างแทบไม่ให้คนอ่านพักหายใจ

หลังจากผ่านพ้นครึ่งแรกของหนังสือ มดกลับนึกถึงหนังสือชื่อ “หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว“โดย กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกวซ (ชายจากประเทศโคลัมเบีย ผู้ได้รับรางวัลโนเบลไพรส์ และสร้างชื่อเสียงจากหนังสือเล่มนี้) มดจำไม่ได้แน่ชัดว่าใน หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว มีรายละเอียดอะไรบ้าง แต่จำได้ว่าตอนอ่านนั้นเหมือน อ่านด้วยความกระหายใคร่รู้ ตื่นเต้น ตื่นตะลึง ไม่ว่าคนเขียนจะเขียนถึงอะไร ก็เหมือนได้เห็นมันชัดเจนอยู่ในมโนจิต เรื่องเหนือจริงมากมายที่ผู้เขียนสร้างขึ้นในหนังสือ กลับดูเหมือนจริงอย่างไม่มีข้อสงสัย ในตอนนั้นมดรู้สึกทึ่งและสิโรราบอย่างไม่มีคำถามใด ๆ ให้กับหนังสือเล่มหนาเล่มนั้น และก็ไม่คิดว่าจะมีใครทำให้รู้สึกแบบนั้นอีก จนมาได้อ่าน เจ้าการะเกด ซึ่งให้ความรู้สึกเดียวกัน แม้จะไม่ลึกซึ้งเท่า แต่ก็มากพอที่จะตะลึงในใจ

เรื่องราวในหนังสือเป็นเรื่องเล่าของชายคนหนึ่ง ในหมู่บ้านห่างไกล ในช่วงเวลาในอดีต มดได้พบกับคำฟุ่มเฟือยมากมาย อย่างจงใจของผู้เขียน ประโยคซ้ำที่เพิ่งใช้ไปเมื่อสองบรรทัดที่แล้ว ก็เอามาใช้อีกในบรรทัดนี้และอีกสองบรรทัดถัดไป เป็นคำซ้ำที่มดยอมรับอย่างสดุดีและก้มหน้าก้มตาอ่านไปอย่างไม่ย่อท้อ คำหลายคำที่ไม่เคยเห็นใครใช้มาก่อน (อาจจะเพราะอ่านหนังสือน้อยเกินไป) คำเหล่านั้นจับใจ ให้อารมณ์และความรู้สึก จนอยากจะกอดคนเขียนไว้ในอ้อมใจและขอบคุณที่เขียนให้เห็นภาพอย่างกระจ่าง ขอบคุณที่ใช้คำเรียบง่ายแต่ให้ความหมายลึกซึ้งประทับจับจิต

มดอ่านจบแล้วมดก็ร้องไห้ ดีใจที่ได้อ่านหนังสือดี อารมณ์แบบนี้ไม่ได้มีบ่อยครั้งนัก ขอบคุณแดนอรัญ แสงทอง มา ณ ที่นี้

Mod-x  

Share on Facebook

This entry was posted on Saturday, November 24th, 2007 at 4:46 pm and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.