“หนึ่งในหกของชาวสวิส พบรักกันทางอินเตอร์เนต” นี่คือผลสำรวจที่ขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ “20 นาที” (20 Minuten) เมื่อวานนี้ ไอ้การสำรวจแบบนี้เราจะเชื่อมันได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่รู้ อย่างครั้งนี้ก็เป็นการสอบถามจากคนแค่ 1500 คน จากคนสวิสทั้งหมด 7.5 ล้านคน เอาเถอะละเรื่องนี้ไว้ กลับมาเรื่องรักออนไลน์

คุณ’ปราย คอลัมภ์นิสท์สาวเคยเขียนลงไว้ในมติชนเมื่อ 7-8 ปีก่อนที่เมืองไทยก็พูดถึงเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ว่า “รักออนไลน์ จับต้องไม่ได้ แต่เจ็บจริง” ตอนนั้นมดนั่งถกเถียงอยู่เป็นนานในใจว่า ไอ้การพบรักกันทางอินเตอร์เนตแบบนี้ มันจะต่างจากการไปพบรักที่ห้องสมุด หรือตามโรงละคร หรือสถานออกกำลังกาย อย่างไร ? อินเตอร์เนตมันก็เหมือนกับอีกช่องทาง ที่จะทำให้เราพบกับใครบางคน ก็เท่านั้นเอง เพียงแต่มันง่ายกว่า เร็วกว่า และเคอะเขินน้อยกว่า

ถ้าเราเจอคนที่ถูกใจที่ไหนสักแห่ง อาจจะได้เห็นเค้าพูดคุย มองกันห่าง ๆ แล้วถูกใจ แต่กว่าจะสานสัมพันธ์กันได้ อาจจะคิดหนักว่าจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้มันน่าเกลียด จะเดินไปขอเบอร์เอง หรือแกล้งทำเบอร์ตก หรือแกล้งเดินชน หรือส่งคนวงในไปสืบความลับให้ ฯ ดูมันซับซอนซ่อนเงื่อนเหลือใจ แล้วบนอินเตอร์เนตเราทำยังไง “เฮ้! หวัดดี” “เป็นไง สบายดีมั้ย เห็นคุณไปโพสท์เรื่องนั้น ผมชอบนะ เราคิดเหมือนกันเลย บลา ๆ ๆ ” ง่าย ๆ แค่นี้เอง

แต่ตัวเลือกบนอินเตอร์เนตมันเยอะมาก จนทำให้คนระวังตัวแจที่จะไม่กลายไปเป็นตัวเลือกของใคร หรือในทางกลับกันก็ระวังไม่ให้คนที่เราคุยอยู่รู้ว่าตกเป็นตัวเลือกของเรา แล้วใครบอกว่าบนโลกจริงที่ไม่ออนไลน์ เราจะไม่มีสิทธิตกเป็นตัวเลือก จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ เรื่องความสัมพันธ์ไม่ว่าบนโลกไหน จะจริงหรือออนไลน์ มีแค่สองอย่างที่ช่วยได้คือ เวลา และ โชคชะตา

ถ้าเราปล่อยให้ “เวลา” ทำหน้าที่ของมันนานพอ มันก็จะช่วยกรองตัวเลือกให้ มันจะช่วยในการเรียนรู้ และทำความรู้จัก เมื่อเวลาทำหน้าที่ของมันเสร็จแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของโชคชะตา ทีนี้ต่อให้เวลานานแค่ไหน ถ้าเราโชคไม่ดี ก็พบได้ในที่สุดว่าคนที่เรากรองมาดีแล้ว จริง ๆ มันแอบชั่วหลบใน ไม่เกี่ยวว่าจะเจอกันที่วัดหรือบนเว็บไหนสักแห่ง

“จับต้องไม่ได้แต่เจ็บจริง” คงอธิบายถึงช่วงที่เราไปพบปะใครบางคนบนอินเตอร์เนต ก่อนจะได้รู้จักหน้า เรียนรู้ใจกัน ซึ่งในช่วงนี้เรามักเพ้อ และจินตนาการไปเองว่า ใครคนนั้นที่เราชอบลีลาของตัวหนังสือเขาจับใจ จะมีหน้าตาเหมือนกับที่เราฝันไว้ด้วย – ลืมคิดไปว่าตัวหนังสือกะหน้าตามันไม่ได้มียีนส์เดียวกัน พร้อมกันนั้นก็ใส่บุคลิกให้กับใครคนนั้นมากมาย แค่เพียงคำพูดไม่กี่คำ เอาเก็บไปนอนเพ้อนอนฝัน จนลืมจินตนาการว่า ระหว่างที่เขาพิมพ์คำนั้น เขาอาจนุ่งกางเกงเน่า ๆ ตัวเดียว ผมเพ้ารุงรัง แล้วก็แคะขี้มูกไปด้วย

ยิ่งช่วงที่เราไขว่คว้า โหยหา ใครบางคนมากเท่าไหร่ อารมณ์เพ้อคลั่งจะมากตามไปด้วย คำพูดประโยคเดียว อาจพาใจเตลิดคิดไปถึงงานแต่งงานของเราสองก็เป็นได้ การค้นหาใครสักคนที่เรารอคอย ไม่เกี่ยวว่าจะบนอินเตอร์เนต หรือที่ไหน จะเป็นการอันตรายต่อตัวเองเป็นอย่างมาก ถ้าเราลืมจะหยุดหายใจยาว ๆ และเริ่มรักตัวเองก่อนที่จะไปหาคนอื่นมารัก ถ้าเราปล่อยจิตวิญญาณที่วิ่นแหว่งรอการเติมเต็มจากใครสักคนซึ่งอาจรอเราอยู่ที่ไหนสักแห่ง นั่นน่าจะเป็นอันตรายที่สุด เพราะไม่มีใครเติมให้เราได้เต็มเท่ากับตัวเราเอง

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Friday, November 23rd, 2007 at 2:40 am and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.