มีพี่ชายคนนึง ยิงคำถามใส่มดเมื่อสองอาทิตย์ก่อน “รู้สึกไหมว่า ตอนเราอยู่ที่สวิสเป็นผู้ใหญ่ แต่พอกลับไทยทีไรกลายเป็นเด็กทุกที” มดไม่ได้ตอบไปเป็นคำพูด แต่พยักหน้าน้อมรับอย่างเห็นด้วยจริง ก่อนหน้าคำถามนี้ เราคุยกันหลายเรื่อง ทั้งเรื่องหน้าที่การงานของมดที่สวิส เรื่องการวางแผนงาน ลูกค้า การรับมือกับเศรษฐกิจต่าง ๆ นานา แล้วก็คุยเรื่องกิจวัตรของมดตอนที่อยู่เมืองไทย ไปพบ ไปเจอใคร อะไรยังไง ที่ไหน แล้วสุดท้ายก็สรุปออกมาเป็นคำถามข้างต้น

การกลับบ้านที่เมืองไทย เสมือนการกลับไปหาชีวิตที่เราเคยมี เคยอยู่ เคยเป็น และคิดอยู่เสมอว่า เป็นชีวิตที่ขาดหายไป เป็นชีวิตที่เราโหยหามาตลอด อยู่ที่สวิสมดใช้ชีวิตไปกับการทำงานมากกว่าครึ่ง และเวลาที่เหลืออันน้อยนิดส่วนใหญ่ก็ใช้ไปกับตัวเอง อ่านหนังสือ เย็บผ้า เขียนจดหมาย ดูหนัง ฟังเพลง ถักนิตติ้ง เดินเล่น ฯ

พอกลับมาเมืองไทย มดออกจากบ้านแทบทุกวัน ไม่นัดเจอเพื่อน ก็นัดเจอลูกค้า ไม่นัดเจอคนที่รักเรา ก็นัดเจอคนที่เรารัก เวลาที่หมดไปไม่เคยเหลือไว้ให้ตัวเอง รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจกับการเข้าสังคม และการมีตัวตนในสายตาคนอื่น อารมณ์เหล่านั้นพาให้ใจพองโตและเห็นว่าตัวเองสำคัญ

อ้วนเคยแปลกใจว่าทำไมตอนที่อยู่สวิส มดไม่แตะต้องของมึนเมาต่าง ๆ แต่ถ้ากลับเมืองไทย มดกลับชื่นชอบในการดื่ม และบางครั้งก็เคล้ากลิ่นควันบุหรี่ไปด้วย มดเพิ่งมาได้คำตอบเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนหอบกระเป๋ากลับมาสวิสว่า บ้านที่มีอ้วน บ้านที่มีเตียงของเรา คือความอบอุ่น คือรังที่ปลอดภัย

ช่วงเวลาที่อยู่ที่สวิส คือสภาพแทบจะไร้ตัวตน แม้จะดูเหมือนไม่มีค่าไม่มีความสำคัญในสายตาคนอื่น แต่กลับทำให้มดรู้สึกสงบ นิ่ง และอยากจะหายใจอยู่เงียบ ๆ มีความสุขเพียงลำพัง

ช่วงเวลาที่อยู่เมืองไทย คือสีสัน เร้าใจ ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ที่ให้ค่าด้วยสายตาคนอื่น ทำให้มดรู้สึกหยุดนิ่งไม่ได้ การโลดแล่นตลอดเวลา ร่าเริงไปกับผู้คนรอบข้าง แม้จะสนุกแต่ก็ต้องมีเวลาที่หยุดพัก

มดไม่อาจแยกแยะได้ว่า ตัวตนใดคือสภาพที่แท้ของมด ทั้งสองชีวิตคือตัวมดเองแทบทั้งสิ้น เราไม่อาจปฎิเสธได้ว่า มนุษย์หนึ่งคนซ่อนหลายสิ่งไว้ในตัว ไม่ว่าเทวดา ผีบ้า ซาตาน เด็กน้อย นักบวช ฯ อยู่ที่ว่าสถานการณ์ชีวิตจะนำทางเราไปเช่นไร

ถึงแม้ความเป็นผู้ใหญ่ตอนอยู่ที่สวิส จะทำให้ชีวิตสงบสุข แต่มดก็ไม่อาจจะทนความเย้ายวนของการกลับไปเป็นเด็กสาวอีกครั้งในทุก ๆ ต้นปีได้ นั่นเป็นความจริง และแม้ความเป็นเด็กสาวสังคมจัดจะทำให้ชีวิตมีรสชาติแค่ไหน มดก็ไม่อาจทนเกินขีดของมันได้

แต่ประหลาดแท้ ที่มดรู้สึกโชคดีกับชีวิตแบบนี้ ชีวิตที่มีทางให้เลือกมากกว่าหนึ่งทางเดิน

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Wednesday, March 17th, 2010 at 5:00 am and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.