ชีวิตมนุษย์ยุคความเร็วสูงแบบอยากรู้อะไรก็รู้ได้ภายในชั่วนิ้วมือคลิ้กนี่เค้าโหยหาหรือกระหายความเชื่องช้าหรือความสงบนิ่งนุ่มนวลบ้างรึเปล่านะ มดน่ะพยายามอย่างมากที่จะอยู่กับมันให้ได้ พยามจัดสรรให้ลงตัวทั้งเร็วและช้า เพราะบ่อยครั้งมดหงุดหงิดตัวเองที่ความอดทนน้อยลงกับการรอคอย ทนรอไม่ได้ที่เพื่อนไม่ตอบอีเมล์ทั้งที่เพิ่งส่งไปเมื่อวาน ทนรอเครื่องคอมพ์ประมวลผลช้าไปกว่าปกติเพียงสองสามวินาที (ย้ำ วินาที) ไม่ได้!

มดว่าไอ้เรื่องอดทนรอไม่ได้เนี่ย มันมาจากการใช้ชีวิตของมดที่พัวพันกับเทคโนโลยีประจำโลกอย่างคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนตมากเกินไป แล้วตอนนี้มดติด iPhone ขนาดหนักเข้าขั้นคลั่งใคล้ เหมือนมันงอกขึ้นมาเป็นอวัยวะชิ้นใหม่ในตัว ไปไหนไปด้วยกันทั้งเวลากิน เวลานอน และแม้แต่เวลาขี้

ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าอุปกรณ์อิเล็คทรอนิคขนาดเท่าฝ่ามือจะตอบสนองได้เกือบทุกอย่างที่มดต้องการ
- ไม่ต้องรอบูธเครื่องเหมือนคอมพ์ อยากใช้ก็แค่กดกริ๊กเดียว
- เช็คเมล์ได้ทุกที่ทุกเวลา ยิ่งเทคโนโลยีใหม่ push mail ที่มีการแจ้งเตือนเหมือน sms เวลามีเมล์ใหม่ยิ่งสุดยอด
- surf web ได้ตลอด chat กะเพื่อนก็ได้
- อัพ face book ก็ได้ อัพ blog ก็ได้ (ตอนนี้ก็ทำอยู่)
- ฟังเพลงก็ได้ ดูวีดีโอก็ได้
- เล่นเกมส์ก็ได้ ถ่ายรูปก็ได้
- อ้อ เกือบลืม โทรศัพท์ก็ได้ sms ก็ได้
สิ่งที่มดใช้ประจำคือ เช็ค-ตอบเมล์ เช็คตารางรถไฟ เช็คอากาศ โอนเงิน ถ่ายรูป google sudoku ตามข่าวดารา และฟังเพลง

จะมีเรื่องน่าหงุดหงิดอยู่อย่างเดียวก็คือ ต้องชาร์ตแบตเตอรี่กันทุกวัน ถ้าไอโฟนสามารถเติมแบตได้ด้วยคลื่นความร้อนคือแค่กำมันไว้ก็คงดี แบตคงเต็มตลอดเพราะมดกำไว้ทั้งวัน

ไม่อยากโทษแต่ไอโฟนและเทคโนโลยีที่ทำให้มดติดความรวดเร็ว เหมือนลูกคนรวยที่ถูกตามใจร่ำร้องอยากจะได้อะไรพ่อไอโฟนก็หามาประเคนให้ถึงมือ แต่ก็ต้องยอมรับว่าแม้จะไม่ถึงตายถ้าไม่มี แต่พอมีแล้วชีวิต+การทำงานสบายขึ้นเยอะ

เรื่องที่ต้องระวังคือรักษาสมดุลให้พอดีหาเวลาให้กับชีวิตปกติอันปราศจากคลื่นความเร็วแสงบ้าง การที่ได้นั่งเขียน post card ถึงขาประจำทำให้มดยังไม่ลืมว่าการรอคอยมีค่าแค่ไหน และไม่ลืมอารมณ์ตอนเปิดตู้จดหมายแล้วพบ post card ที่เดินทางมาไกลนอนรออยู่นั้นส่งผลให้ใจเต้นแรงกว่าได้รับอีเมล์หลายเท่านัก

หรือการได้พลิกหน้ากระดาษของหนังสือดี ๆ ซักเล่มบนเปลญวนใต้ต้นสนนั้นรื่นรมย์กว่าการตามติดข่าวสารตลอดเวลาหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นไหน ๆ (แต่ขอเปิดเพลงบรรเลงด้วยไอโฟนคลอไปด้วยนะ)

นี่คือการรักษาสมดุลของมด ที่ไม่ให้ชีวิตวิ่งเร็วและเสพติดเทคโนโลยีเกินไป และก็ไม่เชื่องช้าเซื่องซึมเพ้อฝันเกินเหตุ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นอย่างไร แต่ของมดกลมกล่อมกำลังดี

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Friday, July 31st, 2009 at 3:10 pm and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.