เป็นคำถามที่นึกขึ้นอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน ครั้งล่าสุดที่นึกขึ้นมา ก็เพราะแช็ททางเอ็มกับชายผู้เป็นสามีฝรั่งของเพื่อน
เขาบอกว่า ชีวิตคือการผจญภัย
มดบอกว่า ชีวิตมดไม่ชอบการผจญภัย แต่ก็หลายครั้งโชคชะตาก็พาให้หลีกไม่พ้น
เขาถามว่า การย้ายมาอยู่สวิตเซอร์แลนด์ไม่ใช่การผจญภัยของชีวิตหรือไง
มดบอกว่า มันคือความรัก!
เขาบอกว่าความตื่นเต้นเร้าใจคือสิ่งดีของการผจญภัย
มดบอกว่า แต่บางครั้งก็นำความผิดหวังมาให้ไม่ใช่หรือ
เขากลับบอกว่า ชีวิตใครไม่มีเรื่องผิดหวัง
เขาบอกว่า มันคือการผจญภัยทุกครั้งที่ได้ท่องเที่ยวไปในที่ต่าง ๆ ได้รู้จักคนใหม่ ๆ ในชีวิต
มดถามกลับไปว่า ในชีวิตหนึ่งต้องการคนสักกี่คนกัน? – น่าจะเดาได้ว่าวันนั้นเราคุยกันได้ไม่นาน

คำถามที่ไม่มีคำตอบตายตัวนี้ สำหรับมดเองชีวิตวนเวียนอยู่กับคนไม่เกินยี่สิบคน ใกล้ชิดมาก ๆ ไม่เกินสิบคน ต่อให้ในปีหนึ่ง ๆ รู้จักคนใหม่ ๆ ร่วมร้อยคน และร้อยทั้งร้อยก็อยากจะเข้ามาวนเวียนอยู่ในชีวิต มดก็ยังต้องการแค่คนเดิม ๆ ไม่เกินยี่สิบคนอยู่ดี เพราะคำตอบของคำถามข้างบน เป็นอีกคำถามนึง “เราจะรักษาคนที่เรามีได้ดีแค่ไหน?”

ครอบครัว และ เพื่อน เป็นกลุ่มของผู้คนที่รายล้อม ที่รักษาไว้ได้ไม่ยากนัก ให้ในจังหวะที่เหมาะสม ให้แบบไม่เคยคิดอะไรตอบแทน รับในช่วงเวลาที่เห็นควร  รับแบบไม่ต้องเกรงใจ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ซับซ้อน มีช่องว่างที่ดีและดูงดงาม ไม่ใกล้เกินไป ไม่ห่างจนมองไม่เห็น และถ้าในบางครั้งเราจะแอบหายหัวไปเที่ยวเล่นไหนต่อไหน หรือแอบลืมคนกลุ่มนี้ไปบ้าง ถึงคราวที่กลับมา ก็ไม่เคยแม้แต่จะมึคำถามเกิดขึ้นในใจว่า คนเหล่านั้นจะยังรักเราอยู่หรือไม่

คนรักและเพื่อนสนิท คือกลุ่มคนที่มีความสัมพันธ์ซับซ้อนกว่า ระยะห่างที่พอดีดูจะหายาก อย่างไหนที่ไม่ใกล้จนร้อน และอย่างไหนเรียกว่าไม่ไกลจนเอื้อมไม่ถึง ความกลัวคือตัวแปรเดียวที่ทำให้เรื่องที่ควรง่ายกลายเป็นเรื่องยาก กลัวว่าจะไม่ได้เป็นคนโปรดอีกต่อไป กลัวว่าจะไม่เป็นที่หนึ่งในใจ กลัวไปได้เรื่อยเปื่อยตามความฟุ้งซ่านของภาวะอารมณ์ มดเองก็เป็นแบบนั้นบ้างในบางที

มันจึงทำให้มดเห็นสวนทางบ้างในการเดินทางท่องเที่ยวเพื่อไปได้รู้จักและเรียนรู้คนใหม่ ๆ และรับเข้ามาในชีวิต การรู้จักกันแบบผิวเผิน เอาความดีความน่ารักมาโยนใส่กันก็น่าสนุกดีอยู่หรอก แต่รู้จักกันแบบผิวเผินมาก ๆ เข้าก็ไม่รู้จะรู้จักกันไปทำไมให้มันมากมาย แต่ถ้าจะให้เดินทางไปรู้จักใครซักคนทั้งด้านดีและไม่ดี เพื่อให้มาใช้คำว่า “เพื่อน” ซึ่งกันและกัน ในอายุที่ผ่านมา 32 ปีแล้วนี่ มีคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้วว่า – แค่คนที่มีอยู่รอบตัวยังไม่แน่ใจเลยว่าจะรักษาไว้ได้ดีและนานแค่ไหน  - ในหนึ่งชีวิตมดไม่ต้องการคนมากมายนักหรอก

จำนวนคนที่เข้ามาในชีวิต ต่อให้มากแค่ไหนก็ตาม มันจะมีความหมายอะไรถ้าในที่สุดเราก็รักษาไว้ไม่ได้

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Wednesday, January 2nd, 2008 at 6:24 pm and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.