ตั้งใจว่าจะเขียนอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวในบล็อกนี้ แต่อดไม่ได้ว่าอยากเขียนถึงหนังสือที่อ่าน หนังที่ดู เพลงที่ฟัง เพื่อบันทึกไว้ว่าในช่วงเวลาหนึ่งนี้ เราได้อ่านได้เสพอะไร และมีความรู้สึกอย่างไรกับมันในช่วงนี้ เผื่อกาลเวลาผ่านไปหากหยิบจับหนังสือเล่มเดิมขึ้นมาอ่านอีกครั้งในช่วงที่วัยกับประสบการณ์ต่างออกไป เราจะยังรู้สึกเช่นเดิมหรือไม่ เอาล่ะ จะขอบันทึกไว้ในทุกวันอาทิตย์ก็แล้วกัน

หนัง
ปกติช่วงที่ไม่มีหนังใหม่ ๆ ให้ดู หรือไม่เจอหนังลดราคาแผ่นละ 7.90 ฟรังซ์ เราก็จะหยิบซีรีย์ที่มดซื้อจากเมืองไทยมาดูกันวันละตอนสองตอนแล้วแต่เวลาที่มี ตอนนี้ซีรี่ย์ที่เราติดอยู่คือ Six feet under เป็นเรื่องของครอบครัวที่มีกิจการเกี่ยวกับการจัดงานศพ แต่ละตอนที่เริ่มเรื่องจะต้องมีคนตายอย่างน้อย 1 คน ซึ่งโดยปกติชีวิต หรือ สาเหตุการตาย ของผู้ตาย ก็มักจะเป็นเรื่องธีมหลักที่จะพูดถึงในตอนนั้น ๆ – เนื้อหาโดยรวม Drama + Comedy -  พักเรื่องนี้ไว้ก่อนเอาไว้เขียนถึงตอนไม่มีอะไรจะเขียนก็แล้วกัน

หนังเรื่องที่เราไปยืมมาเมื่อวันเสาร์คือเรื่อง The lady killers แสดงนำโดยทอม แฮงค์ หนังเก่ามากแล้ว เรื่องย่อคร่าว ๆ ก็คือตาทอม แฮงค์มีแผนพร้อมกับพรรคพวกจะขุดห้องใต้ดินของบ้านหลังหนึ่งเพื่อทำอุโมงค์ไปยังห้องเก็บเงินของบ่อนคาสิโน ก็เลยแฝงตัวเข้ามาขอเช่าบ้านนั้นซึ่งเจ้าของคือคุณยายผู้ซึ่งเคร่งครัดในศาสนาที่เป็นม่ายเพราะสามีเพิ่งตายไป หนังตลกดี คนขำยากอย่างคุณอ้วนก็นั่งหัวเราะมากกว่า หึ หึ เขียนถึงแค่นี้ก็แล้วกัน เพราะไม่ได้มีอาชีพวิจารณ์หนัง สิ่งที่ชอบที่สุดก็คือเพลงที่นักร้อง ๆ ประสานเสียงกันในโบสถ์ ซึ่งเป็นโบสถ์ของชาวแอฟริกันอเมริกัน เพลงที่ร้องกันในโบสถ์สนุก ๆ แบบนั้นล่ะ เลยทำให้นึกถึงหนังเรื่อง Ray Charles เข้าใจแล้วว่าทำไมในตอนแรก Ray Charles ถึงถูกต่อต้านอย่างมาก

เพลง
ที่ห้องสมุดประชาชนมีเพลงให้เลือกยืมเยอะ แต่ตอนนี้มดยังอยู่ในหมวด Jazz/Blue มดเลือกหยิบ “He sings the blues” เป็นรวมเพลงของนักร้องหลาย ๆ คนที่ร้องเพลงบลูตามชื่อปก อัลบั้มรวมฮิตอย่างนี้โอกาสที่จะผิดหวังมีน้อยมาก และ “Miles Davis – kind of blue” ซึ่งเป็นอัลบั้มเพลงบรรเลงเสียงทรัมเป็ตของ Miles Davis ทั้งสองอัลบั้มเหมาะกับอากาศหนาว ๆ เหงา ๆ ในตอนนี้มาก

หนังสือ
นอกจากหนังสือภาษาเยอรมันแบบ easy reading แล้ว มดก็ยังแอบแบ่งเวลาก่อนนอนเลือกหนังสือวรรณกรรมดี ๆ มาอ่าน อาทิตย์ที่แล้วเป็นคราวของ เดือนวาด พิมวนา ซึ่งเล่มนี้มดไม่แน่ใจว่าซื้อมาเก็บไว้นานแค่ไหน แล้วทำไมถึงไม่เคยคิดอยากจะหยิบขึ้นมาอ่าน อาจจะเป็นเพราะชื่อหนังสือ “ช่างสำราญ” มันไม่แรงกระแทกใจ หรือเป็นเพราะ เดือนวาด คนนี้เป็นใครก็ไม่รู้? อะไรเป็นสาเหตุก็ช่างมัน แต่ในที่สุด “ช่างสำราญ” ก็ถูกเปิดอ่านตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย และยังอยากจะให้มีต่อไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จบ

ปกติหนังสือก่อนนอนสำหรับมด มักจะเป็นวรรณกรรมแปลที่อ่านยาก ๆ อ่านได้ซัก 3-4 หน้าก็อยากจะปาทิ้ง เอ๊ยไม่ใช่ ก็รู้สึกเคลิ้มง่วงหาวนอนขึ้นมาทันที มดเลือกหยิบ “ช่างสำราญ” เพราะเห็นว่าเป็นหนังสือรางวัลซีไรท์ในปี 2546 และหน้าปกที่เป็นหน้าของคุณเดือนวาดที่ดูเคร่งขรึม เอาจริงเอาจัง ทั้งสองอย่างรวมกัน มดจึงหยิบมาไว้ข้างเตียงอย่าไม่ลังเล

เรื่องกลับไม่เป็นเช่นที่วางแผนไว้เพราะ “ช่างสำราญ” ทำให้ตาที่ควรจะปิดแหล่มิปิดแหล่กลับกระตือรือร้นไม่อยากจะนอนซะนี่ หมดไปบทหนึ่งก็แล้ว บทที่สองก็แล้ว แถมยังแอบต่อรองกับตัวเองขออ่านบทที่สามก่อนนะแล้วจะนอน

เรื่องธรรมดา เรื่องง่ายสามัญ ถูกเขียนขึ้นด้วยภาษาธรรมดา ไม่มีอะไรหักมุมมากมาย ตัวหนังสือร้อยเรียงกันต่อเนื่องลื่นไหล ไม่มีภาษาที่สละสลวยเกินความจำเป็น ไม่มีข้อคิดหลักแหลมแยบคายที่ต้องปีนกะไดอ่าน เดือนวาดเขียนบอกในคำนำหนังสือไว้ว่า เธอพิสูจน์ให้เห็นว่าแม้เรื่องง่าย ๆ รอบตัว ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นเจนตา แต่หากนักเขียนผู้มองผ่านสายตาแห่งการค้นหาและตั้งคำถาม ก็จะมีวัตถุดิบเหลือเฟือเหลือใช้อยู่ในมือ

ขอยก เดือนวาด พิมวนา ขึ้นเป็นนักเขียนในดวงใจอีกคนหนึ่ง – ช่างสำราญ ทำให้มดเบิกบานสำราญใจจริง ๆ

Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Sunday, November 18th, 2007 at 8:00 am and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.