มดเพิ่งอ่านนิยายแปลจบไปหมาด ๆ เล่มนึงชื่อ “ผู้ชายเหมือนระเบิด (ความสุขกำลังจะมา)”  เป็นผลงานของนักเขียนหนุ่มชาวไต้หวันวัย 28 ปีนาม หวงเยวี่ยน แปลโดยคุณอนุรักษ์ กิจไพบูลทวี … หนังสือแปลที่ดีนอกจากคนเขียนจะเขียนสนุกแล้วต้องยกความดีความชอบให้กับผู้แปลด้วย ซึ่งคุณอนุรักษ์ก็ทำหน้าที่นั้นได้อย่างดี แม้มดจะไม่ชอบชื่อหนังสือที่เชย ๆ แถมยังมีวงเล็บอีกต่างหาก แต่มดก็เชื่อมั่นในสำนักพิมพ์ฟรีฟอร์ม ว่าจะเลือกหนังสือดี ๆ มาแปล ยังไม่นับรวมคำโปรยหน้าปก “พันธุ์หมาบ้าฉบับระเบิดสีชมพู”  โดย ‘ปราย พันแสง ที่ทำให้อยากรู้เหลือเกินว่ามันเป็นยังไงวะ ไอ้ระเบิดสีชมพูกะพันธุ์หมาบ้าเนี่ย

อ่านจบมีโกรธคุณปรายเล็กน้อย ค่าที่ว่าไม่เห็นจะมีตรงไหนสอดคล้องกับพันธุ์หมาบ้าซักนิดเดียว (โกรธแทนพี่ชาติด้วยอีกที) จะให้บอกว่าเทียบไม่ติด มดก็พูดได้เต็มปากเต็มคำเชียวล่ะ ขอร้องนะ พิมพ์ครั้งต่อไปเอาคำโปรยอันนี้ออกด้วย “พันธุ์หมาบ้า” ในดวงใจของมดจะมัวหมองซะเปล่า ๆ

เอาล่ะนอกจากเรื่องคำโปรยติ๊งต๊องนั่นแล้ว มดชื่นชมผู้เขียน(และผู้แปล) ว่าสามารถทำให้พล็อตเรื่องตลาด ๆ ที่เดาทางได้ตั้งแต่ต้นเรื่อง อ่านสนุกและน่าติดตามตั้งแต่แผ่นแรกยันแผ่นสุดท้าย มันก็คือเรื่องรัก ๆ ของหนุ่มสาว ที่ตระบึงตระบอนงอนง้อแล้วก็รักกัน มีอุปสรรคเป็นรักสามเส้าสี่เส้าเคล้าน้ำตาประมาณนั้น ไม่มีอะไรแปลกใหม่ แต่ในรายละเอียด ทั้งคำพูดและการนำเสนอ รวมไปถึงมุมมองและแนวคิดของตัวละครต่างหากที่ทำให้เนื้อเรื่องมีเสน่ห์ (แต่ก็ไม่ได้เป็นระเบิดสีชมพูอะไรหรอกนะ)

ประเด็นที่มดสนใจก็คือ “มิตรภาพบริสุทธิ์ ระหว่างชายกับหญิง มีจริงหรือ” ตอนที่พระเอกนางเอกเจอกัน ต่างมีคนของตัวอยู่แล้วแต่ก็ปิ๊งกันด้วย เลยสาบานเป็นเพื่อนกันโดยห้ามคิดมีใจให้กันเด็ดขาด (เพราะอยากเจอกัน คุยกัน โดยไม่รู้สึกผิด) คำถามที่ว่า”มันมีจริงหรือ?” น่ะ ในหนังสือเล่มนี้เฉลยสำหรับตัวละครสองตัวนี้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ -สุดท้ายมึงก็รักกัน- (อันนี้มดคิดในใจเมื่ออ่านถึงตอนสาบาน)

แต่ในชีวิตจริงล่ะ มดนั่งถามตัวเองว่ามดเคยมีมิตรภาพบริสุทธิ์กับเพื่อนชายบ้างไหม -เคย- แล้วก็เยอะแยะไปด้วยไม่ใช่แค่คนเดียว เพราะเงื่อนไขพวกนี้ไม่ยากอะไร ก็แค่ ผู้ชายคนนั้นมันไม่ใช่สเป็ค หรือยังไงก็รักกับมันไม่ได้แน่ ๆ เอองั้นเป็นเพื่อนกันไป ไปกินข้าว ดูหนัง ดูละคร คุยเรื่องรักซ่อนเงื่อนกันได้โดยไม่ได้อยากนอนกับมัน

ส่วนผู้ชายประเภทที่ไม่ควรไปเริ่มมิตรภาพบริสุทธิ์กับมันก็คือ มันตรงสเป็คเหลือเกิน ทั้งการพูด หาว เกาตูด ฯ ดูแล้วตื่นตาตื่นใจ คบมันไว้เป็นเพื่อนห่าง ๆ อย่าไปทำอวดเก่ง อวดเก๋าว่า เฮ้ย! เพื่อนกัน … มันไม่ใช่ เพราะในใจลึก ๆ ยังแอบหวังว่าไอ้เพื่อนกันนี่มันจะหันมามองเราเข้าซักวัน แล้วความบริสุทธิ์ของมิตรภาพจะหายไป

แต่ต่อให้มิตรภาพจะบริสุทธิ์ขนาดไหน มดก็ยังคิดว่า “เพศ” ก็เป็นตัวขวางกั้นที่ไม่มีทางจะทำให้มิตรภาพที่ว่า บริสุทธิ์ได้เท่ากับมิตรภาพของเพศเดียวกัน อาจจะมีใครยกมือเถียงขาดใจ แต่สำหรับมดมันเป็นไปไม่ได้อยู่ดี เพราะลองคิด ๆ ดูแล้วถึงจะบริสุทธิ์ยังไง มดก็คงไม่สามารถวิ่งไปกอดเพื่อนชายได้ตอนยินดีปรีดาหรือแม้กระทั่งเศร้าสุดใจ -มันกระอักกระอ่วนใจ ไม่ใช่กลัวสปาร์ค- แล้วก็คงชวนกันไปลองชุดเสื้อผ้าในห้องลองเดียวกันไม่ได้ ต่อให้ไม่ได้คิดเอามันทำผัวก็ตาม

มดขอตอบคำถาม “มิตรภาพบริสุทธิ์ ระหว่างชายกับหญิง มีจริงหรือ” – จริง แต่อาจไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์

—
Mod-x

Share on Facebook

This entry was posted on Tuesday, October 13th, 2009 at 4:38 pm and is filed under Memo / Diary. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.