“นั่งรถไฟไปตู้เย็น” คือชื่อหนังสือ ที่เขียนโดยนักเขียนหนุ่มนาม นิ้วกลม มดถือว่าเป็นแฟนคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะมีหนังสือท่องเที่ยวของเขาทุกเล่ม ยิ่งตามอ่านก็ยิ่งได้เห็นทั้งพัฒนาการเขียนและพัฒนาการคิดของเขาว่าก้าวหน้าขึ้นในทุก ๆ ครั้งที่ขึ้นเล่มใหม่ โดยเฉพาะเล่มนี้ ที่เขาพาไปเที่ยวเมืองที่หนาวที่สุดของประเทศจีน

ปกติมดเป็นคนอ่านหนังสือเร็ว (ยกเว้นว่าเล่มนั้นมันเคี้ยวยากเหลือทน) แต่เล่มนี้นิ้วกลมพามดลัดเลาะไปตามขอบหยักของความคิด มากเสียกว่าจะพาชมข้างทาง อ่าน ๆ ไปได้หน่อยก็เจอประโยคที่ทำให้ต้องปิดหนังสือแล้วมานั่งถกถามกับตัวเองเสมอ เป็นอย่างนี้อยู่ตลอด จนตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งเล่มเลย อ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว

เรื่อง สายหูฟังของไอพอดที่นิ้วกลมเขียนถึง เป็นคนอื่นคงอ่านแล้วผ่านไป แต่สำหรับมดนั้นไม่ใช่ เพราะมันสะกิดใจ นิ้วกลมหงุดหงิดทุกครั้งที่ดึงสายหููฟังมาใช้เพราะมันพันกัน จนต้องเขียนบทความเตือนตนเอง ว่าช้าหน่อยก็ได้จะรีบไปไหน

แต่มดถือเป็นพิธีกรรมที่รอคอยทุกครั้งที่หยิบขึ้นมาใช้ แล้วแอบหวังในใจ – พันกันให้ยุ่ง ๆ หน่อยเถอะ – มดรู้สึกดีที่ค่อย ๆ ตามจากต้นสาย สอดไปในปมที่หนึ่ง ตามไปปมที่สอง แก้ไปในปมที่สาม พันทางซ้าย ย้ายมาพันทางขวา จนในที่สุดก็คลี่คลายเป็นสายตรง

นึกย้อนไปก็จำได้ว่าตัวเองชอบแก้ปมเชือก ปมสายไฟที่พันกันยุ่งเหยิง ยิ่งยุ่งดูเหมือนจะแก้ไม่ได้ยิ่งชอบ โปรดอย่าวิเคราะห์ว่าในชีวิตจริง มดเป็นคนชอบวิ่งชนปัญหา เพราะมันไม่ใช่ มดก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป เจอปัญหาแล้วอยากวิ่งหนีมากกว่า

แต่การแก้ปมเชือก มันเหมือนเกมส์ที่รู้ว่ายังไงก็ชนะแน่ ขอแค่มีความอดทนให้มันหน่อย ไม่ต้องใช้สติปัญญาอะไรมาแก้โจทย์ แค่ก้มหน้าแล้วค่อย ๆ ปลดไปทีละปม แล้วเดี๋ยวมันก็คลี่คลายเอง

….
Modx

Share on Facebook

This entry was posted on Wednesday, October 7th, 2009 at 3:11 pm and is filed under Memo / Diary. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.