1 ตุลา 52

นางไม้ – ดูผ่านเว็บ dootv
มดเป็นแฟนเป็นเอก มาตั้งแต่หนังเรื่อง ตลก69 รักน้อยนิดมหาศาล พลอย … ได้ยินมาว่าตั้งแต่หนังเรื่องพลอยมา เป็นเอก เริ่มเข้าโหมดอาร์ทเต็มเลเวล มนุษย์ธรรมดาจะไม่มีทางเข้าใจเนื้อเรื่องที่เขาพยายามจะสื่อ ไม่สามารถแปลสัญลักษณ์ที่ซ่อนอยู่ตามซอกหลืบของแผ่นฟิล์มและหนามเตย คงจะมีแต่มนุษย์พิเศษที่อาศัยอยู่ตามเมืองคานน์ เบอร์ลิน โลคาโน่ฯ เท่านั้นที่จะค้นหาความหมายที่ว่าเจอ

แม้ว่ามดจะอาศัยอยู่ใกล้เมืองทั้งหลายที่ว่ามา แต่เมื่อมดได้พยายามดูผลงานล่าสุดของเป็นเอกเรื่องนางไม้จนจบ มดก็มึนเกินกว่าจะตั้งคำถามกับเป็นเอกได้ว่า “หนังอะไรของมึงเนี่ย” แม้ว่าจะเป็นผู้กำกับที่มดชื่นชอบ แต่มดก็ไม่หน้ามืดพอจะชื่นชมหนังเรื่องนี้ได้ มดไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าหนังเรื่องนี้กำลังจะบอกอะไร นอกจาก เรื่องผัวเมียคู่นึง ไม่ได้ make love กันนานหลายเดือน เมียเบื่อผัว มีชู้ ส่วนผัวหลงใหลการถ่ายรูปป่าและต้นไม้ อยู่มาวันนึงหายไปในป่า เมียตามหา ผัวกลับมาโผล่ที่บ้าน ชวนเมีย make love เมียกลับไปรักผัว จะเลิกกะชู้ แต่ชู้เลิกกะเมีย ตอนใกล้จบ เมียมารู้ว่าที่จริงผัวไม่เคยได้กลับมาเลย แต่อยู่กับนางไม้ (ซึ่งคนดูจะไม่ได้เห็นหน้า รู้แต่ว่าผมยาวรุงรังและไม่ใส่เสื้อผ้า) เลยพาชู้กลับไปในป่า แล้วไปฟันต้นไม้ ผัวเลยมาบอกให้ชู้พาเมียกลับไปซะ แล้วอีตาผัวก็ไปอยู่กับนางไม้ต่อ -จบ-

ดูแล้วไม่งง แต่ไม่สนุก มดว่าขนาดเรื่องรักร้อยนิดฯ มีสัญลักษณ์อะไรเต็มไปหมด แต่ก็ยังดูสนุก ถึงเป็นหนังอาร์ทแต่ก็ยังดูได้แบบไม่อาร์ท

อีกหน่อยมดคงไม่ต้องรอคอยแล้วว่า เป็นเอกจะทำหนังเรื่องอะไร เพราะรู้ว่าเราสองคนนั้นไปด้วยกันไม่ได้ซะแล้ว เรื่องรสนิยมนี่มันบังคับไม่ได้ซะด้วยนะ … เราเลิกกันเถอะ เป็นเอก

——–
ม.3 ปี 4 เรารักนาย

หลังจากจบนางไม้ ก็ดูเรื่องนี้ต่อ ด้วยความไม่คาดหวัง เพราะรู้ว่าเป็นหนังวัยรุ่น (ไม่ใช่ว่าหนังวัยรุ่นมันไม่ดี แต่มันไม่เข้ากับวัยแล้ว)

หนังมีอยู่สองคู่ คู่นึง ม.3 ผู้ชายอยู่ กทม ผู้หญิงอยู่ภูเก็ต คงเคยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก คุยกันตลอดด้วย Msn ตอนเด็กผู้หญิงคงอ้วนมาก พอส่งรูปปัจจุบันให้ดู หนุ่มน้อยจากกทม.ถึงกับอึ้ง แล้วก็บินมาหานางเอกน้อยถึงภูเก็ตเลยทีเดียว (อะไรจะเว่อร์ปานนั้นวะ แถมยังเป็นตัวอย่างที่ผิด ๆ และปลูกฝังค่านิยมเสร่อ ๆ ให้เด็กวัยรุ่นซะอีก)

อีกคู่เป็นพี่สาวและพี่ชายของแต่ละฝ่าย เคยปิ๊งกันโดยบังเอิญที่กทม. แต่ไม่ได้ถามชื่อ มาเจอกันอีกทีตอน พี่ชายมาตามน้องชายที่ภูเก็ต เกิดความเข้าใจผิดกัน ส่งผลให้พระเอกต้องมาง้อนางเอก ทุกวันด้วยการบินมาตอน 7.00 และกลับตอน 9.00 อยู่หลายวัน (เว่อร์+เสร่ออีกแล้ว)

สรุป ไม่มีอะไรน่าจดจำมากนักนอกจาก
1. เพ็ญพักตร์โขมยซีนของเด็กทุกคนในเรื่อง แสดงเป็นแม่ได้ดีจนหนังน่าสนใจขึ้นเยอะ

2. ฉากตอนพระเอกม.3 มาหานางเอกม.3 ถึงภูเก็ต แล้วก็ยืนเขินกันอยู่หน้าบ้าน ทำให้มดนึกถึงตอนมด ม.3 อยู่นครสวรรค์แล้วคุยโทรศัพท์กับพี่ชายเพื่อนที่กทม. อยู่เป็นเดือน จนวันนึงพี่เค้าโผล่มาที่บ้าน มดเขินยิ่งกว่านางเอกในหนังซะอีก ขนาดที่ว่าไม่ลงมาจากห้อง และไม่ยอมเจอหน้าพี่เค้าเลย (เรื่องจริงเน่าเลียยิ่งกว่าในหนัง)

3. นางเอกรุ่น ม.3 แสดงได้ธรรมชาติดี สดใส สว่าง เมื่อเธอหายไปจากในฉาก เลยส่งให้หนังสมจริงยิ่งขึ้น

-จบ-

Share on Facebook

This entry was posted on Thursday, October 1st, 2009 at 4:44 am and is filed under Memo / Diary. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.