วันที่มดได้รับอีเมล์ฉบับนี้ เป็นวันหิมะแรกในฤดูหนาวของปี หัวข้ออีเมล์เขียนว่า “อย่าให้ความหนาวทำให้เราเผลอใจ” เป็นการส่งอีเมล์ต่อ ๆ กันจากคนหลาย ๆ คนส่งให้กัน และมดก็ได้รับจากเพื่อนคนหนึ่ง ข้อความในอีเมล์คือความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเกิดจากความผิดพลาดของการส่งกันไปมาระหว่างทางหรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้นแค่เพียงหัวข้อของมันก็เพียงพอที่จะทำให้มดนึกถึง “ความหนาวที่จะทำให้เผลอใจ”

ไม่ได้คิดถึงความโรแมนติกที่แฝงอยู่ในประโยคนั้น แต่กลับรู้สึกขำเพราะนึกถึงความหนาวที่แสบสะท้านทรวงของที่นี่ หนาวจนทำให้น้ำตาไหลแบบนี้ คงไม่มีเวลาเอาใจไปเผลอที่ไหนได้ อีเมล์ส่งมาจากคนอยู่ประเทศไทย อาจจะเป็นได้ว่าปีนี้หน้าหนาวมาถึงเร็วกว่าปกติ เพราะเพิ่งเดือนพฤศจิกายนเอง ลมหนาวคงเริ่มพัดแผ่วกระทบผิวกาย กลิ่นของลมหนาวจงพาให้ใจใครอ่อนไหว และเลยไปถึงกลัวจะเผลอใจจนต้องส่งอีเมล์ไปเตือนคนอื่น ๆ

เมื่อคนอยู่เมืองหนาวอย่างมดได้รับอีเมล์จากคนที่อยู่อีกฟากฝั่งโลก จึงไม่ได้มีประสบการณ์ร่วม แม้ว่าตอนนี้ที่นี่ก็เข้าสู่หน้าหนาวแล้วเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่ความหนาวแบบที่จะทำให้ใจอ่อนไหวละมุนละไม มันคือความหนาวที่เราไม่มีเวลาคิดถึงใครนอกเสียจากตัวเองที่อยากจะไปให้ถึงสถานที่อบอุ่นโดยเร็ว ไม่ได้นึกถึงอ้อมกอดของใครให้คลายหนาว เพราะอ้อมกอดในเวลาหนาวจัดแบบนี้ไม่ได้ช่วยอะไร มีแต่จะถ่วงให้เดินช้ายิ่งขึ้น ไปถึงเป้าหมายที่อบอุ่นได้ช้าลง มันคือความหนาวที่ฆ่าความโรแมนติกโดยแท้

เพื่อนที่รัก โปรดอย่าห่วงว่าความหนาวจะทำให้ฉันเผลอใจ แต่จงห่วงว่า ความหนาวอาจทำให้ฉันขาดใจ(ตาย) เสียมากกว่า

Share on Facebook

This entry was posted on Saturday, November 10th, 2007 at 6:51 pm and is filed under Article. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.