บ้านสีขาวกลางเก่ากลางใหม่หลังนั้น ตั้งอยู่ริมถนนโดยแยกตัวออกมาค่อนข้างโดดเดี่ยวจากละแวกบ้านอื่น ตอนสว่างในกลางวัน บ้านหลังนั้นก็เหมือนกับบ้านทั่ว ๆ ไปไม่มีอะไรโดดเด่นหรือแตกต่าง จะมีบ้างก็คือดูเหมือนว่าจะไร้สิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ไม่มีกระถางดอกไม้ ไม่มีหมาแมวนอนอยู่หน้าประตู และม่านสีน้ำตาลเข้มที่ถูกขึงปิดสนิทอยู่กับหน้าต่างทุกบาน ไม่เคยมีใครเห็นมันถูกเปิดเพื่อเชิญแสงสว่างเข้าไป

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

เมื่อห้าหกปีก่อน เพื่อนคนหนึ่งวาดรูปหญิงสาวที่ตรงกลางลำตัวมีผีเสื้อเป็นสิบ ๆ ตัวบินว่อนอยู่ข้างใน หญิงสาวในรูปวาดก็คือเพื่อนคนนั้น ที่กำลังจะเดินทางแบกเป้ไปต่างประเทศคนเดียวอย่างไม่ได้ตั้งใจ (เหตุการณ์มันพาไป) เพื่อนบอกว่าอธิบายความรู้สึกไม่ถูก ได้แต่ร้องว่ามัน หวือ หวือ อยู่ในท้อง เห็นรูปที่เธอวาดก็เข้าใจได้ดีถึงความรู้สึกนั้น

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

มดเจอเครื่องมือย้อนเวลาเมื่อวานตอนเย็น มันไม่ใช่ลิ้นชักที่โดราเอมอนพาโนปิตะไปเปลี่ยนอดีต แต่มันคือจดหมาย และโปสการ์ดที่มดได้รับตลอด 4 ปีที่อยู่ที่นี่

แม้มันไม่สามารถย้อนเวลาไปช่วงนั้นของเราได้ แต่มันย้อนไปยังช่วงเวลาของคนที่ส่งมาหาเราได้ และหากข้อความเหล่านั้นโยงใยพัวพันมาถึงเรา มันก็ทำให้เราดึงเวลาของเราขึ้นมาได้ด้วยเหมือนกัน

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

เมื่อต้นเดือนตุลาที่ผ่านมา มดและสเตฟานไปลุยอิตาลีกันมา 8 วัน ลุยกันไป 8 เมือง เป็นการเที่ยวบวกทำงาน(เก็บข้อมูล) เราลงไปถึงต้นทางของภาคใต้ คือเมือง Napoli หรือ Naples ถึงยังไม่ได้ลงไปใต้แบบสุด ๆ แต่ก็ได้เห็นความแตกต่างระหว่างภาคเหนือและภาคใต้อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความดิบของภาคใต้จะทำให้เราแขยงขยาด กลับทำให้เราหลงใหลมากกว่าความศิวิไลของเมืองใหญ่ ๆ ทางภาคเหนือเสียอีก

ทิ้งเรื่องของเมืองไว้ก่อน อยากเล่าเรื่องกาแฟมากกว่า ไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับเรื่องกาแฟของคนอิตาลี แต่เคยได้ยินคนพูดประมาณเปรียบเปรยเกี่ยวกับการถามถึงของหายาก โดยยกเอาเรื่องกาแฟของอิตาลีมาเช่น “ถามแบบนี้ ก็เหมือนถามหาสตาร์บั๊คในอิตาลีน่ะแหละ”  ฟังแบบนี้ก็คิดไปได้แค่ว่า กาแฟของอิตาลีคงอร่อย และคนอิตาลีคงเป็นพวกชาตินิยมไม่ยอมให้ฝั่งอเมริกาตีแตกได้ง่าย ๆ

Read the rest of this entry »

Share on Facebook

วันนี้เดินทางจากบ้านนอกเข้าไปในเมือง ใช้บริการรถไฟเช่นเคย ได้อ่านหนังสือพิมพ์บนรถไฟฟรี เป็นหนังสือพิมพ์ที่แจกฟรี เมื่อก่อนมีเจ้าเดียวชื่อ 20 Minuten (อ่านว่า สะวันสิก มินูเท่น) แปลว่า “20นาที” เข้าใจว่าแค่ 20 นาทีก็อ่านหมดแล้ว เพราะมีแต่ข่าวสั้น ๆ และพวกบันเทิงเริงรมย์ ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกเจ้าชื่อว่า Heute (อ่านว่า ฮ้อยเท่อ) แปลว่า “วันนี้” ออกทุกๆ เย็น ส่วน 20นาที ออกทุกเช้า ทั้งสองเล่มครูบอกว่าเอาไว้ฝึกอ่านภาษาเยอรมันได้ เพราะว่าใช้ศัพท์ไม่ซับซ้อนอะไร

Lauf dich satt!! นี่คือหัวข้อบทความหนึ่งในหน้าของหนังสือพิมพ์ฮ้อยเท่อ เห็นปุ๊บแปลได้ทันที เพราะเป็นคำง่าย ๆ สามคำ แปลเป็นภาษาไทยง่าย ๆ ว่า “วิ่งสิเธอแล้วจะอิ่ม”
(ทำไมแปลเป็นภาษาไทยแล้วยาวนัก หรือเป็นการบ่งบอกว่าคนไทยเยิ่นเย้อ เหรอ?)

Read the rest of this entry »

Share on Facebook